Pytania i odpowiedzi

Kuchnia jest jednym z pomieszczeń mieszkalnych najbardziej narażonych na obciążenia i zabrudzenia. Płytki stosowane w kuchni powinny posiadać wysokie parametry powierzchniowej odporności, dlatego też do tego pomieszczenia polecamy płytki o minimum 3 klasie ścieralności (PEI 3/1500). W kuchni można stosować zarówno płytki szkliwione, jak i nieszkliwione pamiętając o tym, że w przypadku powierzchni polerowanej i lappato należy unikać czynników rysujących powierzchnie (np. piasku, metalowych nóżek mebli).

Do łazienki nadają się w zasadzie wszystkie rodzaje płytek. Istotne jest, aby wykazywały się odpornością na środki chemiczne domowego użytku i umożliwiały dokładne oczyszczenie oraz odkażenie przy użyciu detergentów. Do łazienki użytkowej w obuwiu miękkim wystarczająca jest już 3 klasa ścieralności (liczba obrotów 750 lub 1500). Ważne jest również to, aby przed montażem płytek zastosować izolację przeciwwilgociową, jak i stosowne uszczelnienia po montażu. W łazience można stosować zarówno płytki szkliwione jak i nieszkliwione pamiętając o tym, że w przypadku powierzchni polerowanej i lappato należy unikać czynników rysujących powierzchnie (np. piasku, metalowych nóżek mebli).

Podłoga w salonie, w mniejszym stopniu niż podłoga w kuchni i korytarzu, narażona jest na obciążenia, ścieranie i zabrudzenia, więc można zastosować w nim płytki nawet o PEI 3/750. Jeżeli salon wychodzi bezpośrednio na taras lub jest narażony na duży ruch - polecamy zastosować płytki o ścieralności minimum PEI 3/1500. W salonie można stosować zarówno płytki szkliwione, jak i nieszkliwione pamiętając o tym, że w przypadku powierzchni polerowanej i lappato należy unikać czynników rysujących powierzchnie (np. piasku, metalowych nóżek mebli).

Taras oraz balkon są narażone na działanie dużych wahań temperatur. Dlatego, w obu przypadkach można stosować takie same płytki. Taras dodatkowo (zwłaszcza połączony z ogrodem i przestrzenią wokół domu) narażony jest na wnoszenie piasku, żwiru i innych drobin ścierających, które mogą mieć negatywny wpływ na powierzchnię płytki. Płytki na balkon i taras powinny być zatem mrozoodporne, o klasie ścieralności przynajmniej PEI 3, a także o właściwościach antypoślizgowych. W obu przypadkach doskonale sprawdza się gres techniczny oraz klinkier. Montując płytki na tarasie i balkonie należy pamiętać o dylatacji, a także stosować odpowiednie uszczelnienia oraz izolacje. Do wykończeń zewnętrznych można stosować zarówno płytki szkliwione, jak i nieszkliwione pamiętając o tym, że w przypadku powierzchni polerowanej należy unikać czynników rysujących powierzchnie (np. piasku, metalowych mebli nóżek). Gresy szkliwione lappato stosować należy wyłącznie jako okładzinę elewacyjną.

Do holu i przedpokoju warto zastosować płytki o wysokiej odporności (minimum 3 klasa ścieralności). Warto również montować płytki o delikatnej fakturze, bez wgłębień, aby uniknąć nadmiernego gromadzenia się brudu.

Przygotowanie podłoża należy rozpocząć od jego dokładnego oczyszczenia. Konieczne jest sprawdzenie poziomu podkładu podłogowego oraz jego wilgotności. Jeżeli na powierzchni, na której zamierzamy układać płytki występują nierówności, możemy niwelować je za pomocą zaprawy samopoziomującej lub wyrównującej. Gdy nierówności są jednak bardzo odczuwalne i występują znaczne różnice poziomów, należy wyrównać całą powierzchnię wylewając kolejną warstwę jastrychu. W przypadku zastosowania ogrzewania podłogowego, przed rozpoczęciem prac glazurniczych istotnym krokiem jest dokonanie wizualnej oceny podłoża (jakość wykonanego jastrychu grzewczego, dylatacji konstrukcyjnych, występowanie ewentualnych pęknięć posadzki). Przygotowanie podłoża należy rozpocząć od jego dokładnego oczyszczenia. Konieczne jest sprawdzenie poziomu podłogi, wymaganej nośności i wilgotności. Następnym etapem jest gruntowanie powierzchni, gdyż właściwe przygotowanie podłoża ma decydujący wpływ na parametry techniczne i użytkowe rożnego rodzaju wykończeń na nim stosowanych. Jednym z ważniejszych etapów przygotowujących powierzchnie do późniejszej eksploatacji jest ich gruntowanie. Zastosowanie odpowiedniego gruntu zwiększa przyczepność powierzchni, wzmacnia oraz zmniejsza chłonność. Materiały użyte do przygotowania podłoża z ogrzewaniem podłogowym należy stosować zgodnie z zaleceniami producenta (grubość, czas wiązania itd.) oraz z zachowaniem pełnego wyciśnięcia bez wolnych przestrzeni powietrznych tworzących izolację termiczną.

Proces układania płytek należy rozpocząć od rozplanowania, ustalenia osi układania z uwzględnieniem dylatacji i ułożenia płytek „na sucho” na podłodze. Po rozplanowaniu zbieramy płytki i etapowo układamy na równomiernie rozprowadzoną zaprawę klejową. Warstwa zaprawy powinna mieć grubość nie większą niż zaleca producent kleju. W tym celu niezbędna jest paca zębata, która zapewni całkowite pokrycie strony montażowej płytek klejem (np. do max. grubości zaprawy klejowej 5 mm należy zastosować grzebień 10 lub 12 mm). W przypadku zastosowania ogrzewania podłogowego brak całkowitego pokrycia powierzchni montażowej płytek zaprawą klejową spowoduje znaczną stratę sprawności grzewczej posadzki. Kleje do płytek ceramicznych muszą być nakładane zgodnie z technologią zalecaną przez ich producenta. W praktyce stosuje się dwa rozwiązania technologiczne: a) Podstawowe, w którym klej rozprowadzany jest na podłożu gładką pacą, a następnie profilowany pacą zębatą. Do tak ukształtowanej zaprawy przykłada się płytkę, lekko ją przyciskając i przesuwając. Metoda ta zapewnia mocne połączenie zaprawy klejącej z podłożem, uzyskanie równomiernej grubości warstwy sklejenia i odpowiednią przyczepność między warstwową. Normowo określana jest jako „metoda narzucania’’. b) Drugie możliwe rozwiązanie polega na nanoszeniu kleju na obie łączone powierzchnie – podłoże i spód płytki. W tej metodzie ważne jest, aby nałożyć tyle kleju, by jego łączna grubość nie przekraczała grubości zalecanej przez producenta. Normowo określana jest ona jako „metoda narzucania i rozprowadzania”, ale w praktyce stosuje się określenie metoda kombinowana lub metoda podwójnego smarowania. Jest to rozwiązanie zalecane w przypadku mocowania płytek podłogowych wewnątrz budynków oraz płytek ściennych i podłogowych na zewnątrz budynków, ponieważ ułatwia zachowanie całkowitego wypełnienia przestrzeni pomiędzy podłożem a spodem płytki oraz jej równomierne podparcie na całej powierzchni. Metoda nakładania kleju wyłącznie na spodnią powierzchnię płytek jest nieprawidłowa i niezalecana. Dopuszcza się ją tylko w wyjątkowych sytuacjach, na przykład przy wklejaniu wąskich pasków płytek od dołu ścian, wyklejaniu cokołów lub podczas wymiany jednej płytki na całej okładzinie. W przypadku układania płytek na ogrzewaniu podłogowym należy pamiętać o zastosowaniu dylatacji powierzchniowej rozdzielającej pracujące niezależnie pola grzewcze. Jest to ważne ze względu na rozszerzalność cieplną materiałów. Biorąc pod uwagę wahania temperatur, posadzkę należy podzielić, jeżeli jest to możliwe, co 9–16 m2. Należy dążyć do dylatowania powierzchni zbliżonej do kwadratu z zastosowaniem dylatacji brzegowej-obwodowej oddzielającej powierzchnię posadzki od ściany. Szczeliny dylatacyjne w warstwie ułożonych płytek powinny być zgodne z istniejącymi już dylatacjami w podłożu. Dla płytek wielkoformatowych zalecamy stosowanie systemów poziomowania płytek, które znacznie poprawiają wygląd wizualny posadzki, jak i pozwalają niwelować zastrzeżenia wynikające z nierówności podłoża, niedoskonałości prac glazurniczych oraz krzywizny płytek. Warto również pamiętać o tym, że sposób klejenia płytki ma duży wpływ na jej wytrzymałość, dlatego należy wykonać tą czynność niezwykle starannie.

Płytki ceramiczne można docinać na trzy sposoby. Najprostszym sposobem na docinanie płytek jest wykonanie płytkiego nacięcia nożem szklarskim z wierzchniej strony płytki. Następnie nacięta płytkę należy przełamać energicznym ruchem. Jeżeli płytka przełamała się nierówno niepotrzebne elementy należy usunąć przy pomocy szczypiec do glazury, a pozostałe nierówności trzeba wygładzić szlifierką kątową bądź pilnikiem wolframowym. Drugim sposobem cięcia płytek jest zastosowanie przecinarki do glazury tzw. „gilotyny”. Najpierw należy narysować na płytce linię cięcia, a wszelkie oznaczenia najlepiej nanosić na krawędzi bądź w miejscach które będą odcięte. Po naniesieniu niezbędnych oznaczeń możemy umiejscowić płytkę w przecinarce. Przy pomocy przecinarki należy wykonać proste, płytkie cięcie wzdłuż wyznaczonej linii, a przy pomocy stopki (która jest elementem przecinarki) należy docisnąć powierzchnię płytki aby przełamać ją wzdłuż powstałego zarysowania. Warto również, tak jak w przypadku pierwszej metody, wygładzić nierówności powstałe na brzegu docinanej płytki. Trzecim sposobem jest docinanie płytek za pomocą piły z tarczą diamentową. Metoda ta jest najbardziej profesjonalna, jednak zakup takiego sprzętu jest kosztowny. Docinając płytki tą metodą mamy możliwość fazowania ich krawędzi pod kątem 45o. Dzięki temu płytki po ułożeniu będą tworzyły piękny narożnik, niemożliwy do stworzenia docinając płytki innym sposobem.

Układając płytki ceramiczne należy pamiętać o zachowaniu odpowiedniej spoiny pomiędzy płytkami. Dla płytek rektyfikowanych należy zastosować odpowiedni rozmiar fug, a zalecana szerokość spoiny to minimum 1,5 mm. Większość płytek rektyfikowanych produkowanych przez Ceramikę Paradyż wymaga zastosowania fugi o szerokości minimum 2 mm. Przy tak wąskich fugach należy pamiętać o zastosowaniu większych dylatacji przyściennych. Natomiast dla płytki nierektyfikowanej zastosowana fuga powinna wynosić około 3-6 mm (zależnie od wielkości płytek). Sugeruje się ponadto, aby w przypadku układania płytek na tarasach, miejscach bezpośredniego styku ze strefami zewnętrznymi, a także powierzchniach narażonych na odkształcanie (ogrzewanie podłogowe, budynki osiadające) szerokość spoiny w zależności od formatu płytek była odpowiednio większa. Przed rozpoczęciem fugowania właściwego warto przeprowadzić próbę w niewidocznym miejscu, pozwoli to na określenie czasu potrzebnego do zawiązania zaprawy spoinowej. Przygotowaną masę należy rozkładać za pomocą packi z gumą, a zmywać gąbką o dużej chłonności. Płytki fugujemy partiami na powierzchni nie większej niż 3 - 4 m2. Należy też pamiętać o tym, że na styku powierzchni poziomych i pionowych spoina powinna być silikonowa. Czyszczenie zafugowanej już powierzchni należy przeprowadzić zgodnie z zaleceniami producentów zapraw spoinowych.

Płytki produkowane w zakładach Grupy Paradyż nie wymagają dodatkowego zabezpieczenia powierzchni impregnatami. Jako producent okładzin ceramicznych nie polecamy środków do impregnacji płytek, ponieważ powodują one zmianę parametrów technicznych okładziny. Impregnat tworzy bowiem warstwę naskórka na powierzchni płytek, nadając tym samym innych parametrów użytkowych i odpowiadając finalnie za ich wygląd. Najwyraźniej efekt ten widać jest po zastosowaniu impregnatu na płytki położone w ciągach komunikacyjnych, gdzie impregnat na przestrzeni miesięcy ulega powolnemu mechanicznemu zdarciu w miejscach najczęściej użytkowanych. Poza zmianą właściwości powierzchniowych płytki impregnat może również spowodować zwiększenie podatności na plamienie, a więc uzyskanie efektu odwrotnego do zamierzonego. Każda warstwa protekcyjna nakładana na powierzchnię płytki ceramicznej jest bowiem w istocie środkiem chemicznym o określonym składzie, który nie zawsze jest podawany do wiadomości konsumenta. W związku z tym niemożliwe jest ustalenie składników zawartych w impregnacie i przewidzenie reakcji chemicznych zachodzących między nimi, a mającymi kontakt z powierzchnią substancjami.

Płytki ceramiczne z zanieczyszczeń codziennego użytkowania należy czyścić środkami o odczynie zasadowym (alkalicznym), zaś do usunięcia kamienia z odparowanej wody z powszechnego mycia, jak i usuwania zanieczyszczeń pozostałych po niestarannym montażu należy okresowo stosować środki o odczynie kwaśnym. Sam dobór środków do mycia okładziny zależy od stopnia zabrudzenia i czym dana okładzina została zabrudzona. Do pielęgnacji płytek typu lappato, jak i zmywania pozostałości po montażu należy stosować wyłącznie środki o neutralnym pH (od 6,5 do 7,5).

Pierwszą czynnością wykonywaną pod koniec montażu płytek jest mycie początkowe, polegające na wyeliminowaniu z powierzchni ceramicznej resztek kleju, fug oraz wapna. Zwykle znajduje tu zastosowanie środek o lekko kwaśnym odczynie, który pozostawia się krótko na powierzchni płytek, a następnie spłukuje czystą wodą (zaleca się przestrzeganie wskazówek podanych przez producenta i wykonanie próby na małej powierzchni). Miejsce zabrudzone należy najpierw lekko nasączyć wodą. W zależności od stopnia zabrudzenia można rozcieńczyć preparat wodą w stosunku 1:3. Na miejsca szczególnie mocno zbrudzone należy nałożyć odrobinę płynu bez rozcieńczania – tak nasączone zabrudzenia pozostawić na kilka minut, a następnie zmyć go i dokładnie spłukać wodą. Należy zwrócić uwagę na to, żeby nie zmywać płynem powierzchni fugi, gdyż może to doprowadzić do jej przebarwienia. Po zakończeniu procesu czyszczenia całość należy dokładnie przemyć wodą lub delikatnym roztworem o odczynie zasadowym. Najpopularniejszymi środkami stosowanymi do mycia początkowego są między innymi: Atlas Szop, HG „środek do usuwania zaprawy spoinowej”, czy Mira 7120 „ceramic cleaner”, TENZI „Pobudowlane czyszczenie posadzek 1”.

Trwałość wzoru płytki jest ściśle powiązana ze ścieralnością (PEI) jaką posiada dany produkt. Im wyższa klasa ścieralności danego produktu tym dłużej wzór tej płytki będzie nienaruszony. Natomiast, jeżeli płytka jest niskiej ścieralności istnieje ryzyko, iż wzór na jej powierzchni relatywnie szybko ulegnie zniszczeniu. Natomiast brak podanego parametru PEI w przypadku płytek podłogowych sugerować będzie, iż dany produkt jest produktem nieszkliwionym, w przypadku którego dokonuje się badania na ścieralność wgłębną. W badaniu tym określa się jaka jest objętość wytartego (w czasie badania) materiału (w mm3) z powierzchni płytki. W przypadku tego badania im wartość jest niższa, tym większa odporność na ścieranie badanego materiału. Warto pamiętać iż w przypadku nieszkliwionych płytek gresowych, których barwa na całej grubości płytki jest jednakowa, ścieralność ma mniejsze znaczenie. Wynika to z faktu iż wytarcie powierzchni nie wpływa na wizualną zmianę ich wzoru. Dlatego tez zaleca się stosowanie takich płytek w miejscach o bardzo dużym nasileniu ruchu pieszego oraz w miejscach gdzie mogą dostawać się drobiny ścierne. Informacje z badania na ścieralność wgłębną znajdują się w deklaracji właściwości użytkowej przypisanej dla danego elementu.

Tonalność jest to zróżnicowanie wzoru, grafiki i wybarwienia płytki pojawiające się w procesie jej produkcji. Płytki o charakterze tonalnym ułożone w całość nie tworzą żadnego wzoru. Jest to zamierzony efekt, dzięki któremu pomieszczenie nabiera unikatowego charakteru. W związku z tym, podczas montażu płytek zaleca się wymieszanie przynajmniej kilku różnych opakowań.

Rektyfikacja jest obróbką mechaniczną polegającą na frezowaniu krawędzi płytki pod kątem prostym do jej powierzchni. Dzięki temu, powstałe elementy układać można bez obaw o rozbieżności rozmiarowe, ponieważ w procesie rektyfikacji płytki z danej partii uzyskują taki sam wymiar (z dokładnością do ~0,2 mm). Obróbce tej poddawane są zarówno płytki ścienne, jak i podłogowe. W przypadku tych drugich jest to szczególnie ważne, ponieważ dzięki rektyfikacji płytki przeznaczone do montowania na posadzkach nie są grupowane na kalibry. Pojawienie się płytek rektyfikowanych na rynku spowodowało nazwanie ich przez użytkowników bezfugowymi, a więc takimi, do montażu których nie jest wymagane stosowanie żadnych spoin. Jednak takie określenie jest błędne, ponieważ w rzeczywistości układanie płytek bez użycia fug jest praktycznie niemożliwe i niesie ze sobą ogromne ryzyko ich uszkodzenia. Głównie ze względu na różną rozszerzalność liniową podłoża oraz materiałów zastosowanych przy montażu płytek. Montaż bezfugowy stwarza ogromne ryzyko uszkodzenia zamontowanych już płytek i może być traktowany jako błąd w sztuce budowlanej.

Jest to parametr określający klasę odporności płytek na ścieranie. Wyraża się go w postaci dwóch liczb. Pierwsza określa klasę ścieralności, druga zaś liczbę obrotów specjalnego cylindra, po której zauważalne jest starcie szkliwa. Dlatego też im wyższa klasa ścieralności szkliwa, tym dłużej płytka zachowa swój pierwotny wygląd. Jest to jeden z najważniejszych parametrów użytkowych, na który warto zwrócić uwagę podczas wyboru płytek. Klasyfikacja odporności na ścieranie szkliwionych płytek ceramicznych (w nawiasie liczba obrotów): Klasa 0 (100); Klasa 1 (150); Klasa 2 (600); Klasa 3 (750, 1500); Klasa 4 (2100, 6000, 12000); Klasa 5 (Powyżej 12000). W przypadku płytek podłogowych brak podanego parametru PEI oznaczał będzie, iż dany produkt jest nieszkliwiony i w jego przypadku dokonuje się badania na ścieralność wgłębną.

Antypoślizgowość to parametr ważny zwłaszcza w przypadku pomieszczeń narażonych na działanie wody i wilgoci. Określa się go w oparciu o uzyskany kąt akceptacji - kąt nachylenia powierzchni ukośnej, przy którym osoba kontrolująca osiąga granicę bezpiecznego chodzenia. Do oznaczenia właściwości antypoślizgowych płytek podłogowych używa się symboli od R9 do R13 (im współczynnik wyższy, tym płytka jest mniej śliska): R9 – (najmniejszy opór); R10 – (opór normalny); R11 – (dobry opór); R12 – (wysoki opór); R13 – (bardzo wysoki opór). Jeżeli płytka nie ma określonej klasy antypoślizgowości oznacza to, iż wartość kąta akceptowalnego jest bardzo niska. Podczas doboru płytek należy pamiętać o tym, że podawana przez producenta antypoślizgowość jest badana na specjalnie przygotowanej (zaolejonej) powierzchni. Naniesienie na powierzchnię błota, śniegu bądź też oblodzenie spowoduje zmniejszenie właściwości antypoślizgowych. Dlatego też w miejscach szczególnie ważnych, z punktu widzenia zachowania maksymalnej przyczepności do podłoża, warto stosować elementy posiadające dodatkowe usprawnienia (takie jak np. stopnie ryflowane, które idealnie nadają się do zastosowania na schodach).

Mrozoodporność jest to przeciwstawianie się materiału nasyconego wodą poddawanego niszczącemu działaniu niskich temperatur zamarzania. Produkty oznaczone jako mrozoodporne przeznaczone są do stosowania jako okładziny zewnętrzne, narażone na kontakt z wodą i działanie niskiej i zmiennej temperatury. Dokładniej ujmując, parametr ten oznacza odporność płytek ceramicznych na cykle przejścia temperatury przez granicę 0oC, dzięki czemu nie ulega uszkodzeniu pod wpływem oddziaływania temperatur ujemnych. Parametr mrozoodporności jest częściowo powiązany z nasiąkliwością wodną płytek ceramicznych, a więc wnikaniem cząsteczek wody w strukturę płytki. Za mrozoodporny asortyment uznaje się płytki o nasiąkliwości wodnej Eb≤3%, czyli takie, które ze względu na swój charakter są w stanie zaabsorbować nie więcej niż 3% wody. W tej grupie znajdują się płytki gresowe, klinkierowe oraz monocottura, dlatego też płytki te są idealne na zewnątrz oraz do pomieszczeń narażonych na spadek temperatury poniżej 0 stopni Celsjusza.

Odcień produkowanych płytek ulega zróżnicowaniu w procesie wypalania, dzieje się tak z powodu reakcji fizyko-chemicznych zachodzących pod wpływem warunków panujących w piecu. W procesie produkcji ceramiki jest to zjawisko naturalne. Biorąc pod uwagę podział płytek ceramicznych ze względu na obecność szkliwa, różnicowanie odcieni przebiega na dwa rożne sposoby. W przypadku płytek szkliwionych odcień dotyczy przemian szkliwa, a więc komponentu, na który można mieć ograniczony wpływ. W przypadku płytek nieszkliwionych odcień dotyczy masy ceramicznej, a więc zależy od zasypu mieszanki minerałów używanych do produkcji. Wynikiem tego jest występowanie dwóch rożnych systemów numeracji odcieni – płytek szkliwionych i nieszkliwionych. W zakładach Grupy Paradyż płytki szkliwione produkowane są maksymalnie w 5 odcieniach. Odcień 0 (nazywany także wzornikiem – WZ). Oprócz niej występują dwie wersje jaśniejsze nazywane A1 i A2 oraz dwie ciemniejsze, czyli B1 i B2. W przypadku płytek nieszkliwionych, a więc niektórych kolekcji klinkieru oraz gresu, nie ogranicza się liczby odcieni. Każda partia produkcyjna bowiem charakteryzuje się innym wybarwieniem. Z tego też powodu odcienie nadaje się każdej kolejnej partii w sposób rosnący, poczynając od wielkiej litery i uzupełniając ją wartością liczbową, czyli począwszy od A1, a skończywszy na Z99. Należy pamiętać, że w odróżnieniu od nomenklatury stosowanej w przypadku płytek szkliwionych, następujące po sobie odcienie płytek nieszkliwionych nie oznaczają podobieństwa, w związku z czym odcienie, np. C21 i C22 mogą, ale nie muszą być do siebie podobne.

Parametr kaliber dotyczy tylko płytek podłogowych, ponieważ w procesie wypalania tych płytek pod wpływem wysokiej temperatury dochodzi do skurczu masy ceramicznej. W wyniku tego wychodzące z pieca płytki różnią się nieznacznie wymiarami. W ramach tolerancji ustalonej przez normę EN 14411:2006 płytki te są grupowane do odpowiednich przedziałów wymiarowych, które zostały nazwane kalibrami. Oznaczenia kalibrów jest zamieszczane na każdym opakowaniu, co znacznie ułatwia zakup płytek znajdujących się w tym samym kalibrze. Należy bezwzględnie na to zwracać uwagę, ponieważ nie jest zalecane układanie płytek o różnym kalibrze na tej samej powierzchni.

W ofercie Ceramiki Paradyż dostępne jest wiele typów powierzchni, dlatego też każdy znajdzie coś dla siebie. Obecnie można u nas znaleźć płytki: strukturalne, satynowe, polery, półpolery, błyszczące, matowe.

Odporność na plamienie płytek ceramicznych jest badana zgodnie z normą PN-EN ISO 10545-14. Badanie polega na działaniu roztworu testującego przez określony czas na powierzchnię licową próbki i wizualnej ocenie ewentualnie nieodwracalnych zmian jej wyglądu. Płytki ceramiczne przebadane w ten sposób klasyfikuje się wg pięciu klas ustalonych na podstawie schematu podanego w normie. Klasę 5 otrzymują płytki, z których powierzchni najłatwiej można usunąć widoczne zabarwienie (po 24-godzinnym plamieniu odczynniki normowe da się zmyć wodą). Natomiast do klasy l klasyfikuje się płytki, z których powierzchni nie można usunąć wyraźnego zabarwienia powodującego nieodwracalne uszkodzenie.

Gres jest płytką ceramiczną charakteryzującą się małą nasiąkliwością wodną (poniżej 0,5%). Jest najtwardszym rodzajem płytki ceramicznej, dlatego pierwotnie dedykowany był głównie do zastosowania w miejscach narażonych na oddziaływanie czynników rysujących. Niska nasiąkliwość sprawia, że jest on materiałem mrozoodpornym. Posiada parametry zgodne z normą EN 14411 i produkowany jest w postaci szkliwionej oraz nieszkliwionej. Gres szkliwiony jest to najpopularniejsza obecnie okładzina podłogowa, do wszystkich zastosowań wewnętrznych i zewnętrznych. Ma bardzo dobre parametry użytkowe, takie jak: niska nasiąkliwość, wysoka wytrzymałość na zginanie, wysoka twardość i odporność na ścieranie. Występuje w rożnych rodzajach powierzchni: matowej, polerowanej, półpolerowanej oraz lappato (rodzaj polerowanego szkliwa). Szkliwienie pozwala na uzyskanie zróżnicowanych efektów wizualnych oraz nanoszenie dowolnej grafiki. Gres nieszkliwiony to płytka, która dzięki pominięciu etapu szkliwienia jest bardzo odporna na działanie czynników mechanicznych. Dlatego też przewidziany jest głównie do zastosowań inwestycyjnych, choć ze względu na wpływ nowoczesnych trendów wnętrzarskich stosowany jest coraz częściej także w pomieszczeniach mieszkalnych. Może być produkowany w technologii pojedynczego lub podwójnego zasypu, występuje w trzech rodzajach powierzchni: matowej, polerowanej oraz strukturalnej. Gres techniczny jest to rodzaj gresu nieszkliwionego o wysokich parametrach odpornościowych, będący jednocześnie najmniej zróżnicowanym wzorniczo asortymentem. Produkowany w formacie 30x30 cm jest idealnym wyborem dla miejsc o dużym natężeniu ruchu.

Podwójny zasyp to technologia produkcji płytek, w której pomijane jest szkliwienie, dzięki czemu płytki wykonywane w tej technologii są niezwykle odporne na uszkodzenia mechaniczne i ścieranie. Technologia ta polega na nanoszeniu drugiej warstwy na przygotowaną wcześniej bazę, co pozwala uzyskać motywy graficzne odzwierciedlające naturalne materiały oraz zjawiska występujące w przyrodzie. Warstwa pierwsza (I zasyp) to standardowy granulat produkcyjny (lub mieszanka granulatów), który może być dodatkowo zabarwiony na sucho lub mokro po to, aby zbliżyć ją kolorystycznie do warstwy wierzchniej. Warstwa druga (II zasyp) to w zależności od kolekcji: Mieszanka zabarwionych na sucho granulatów odpowiednio zmielonych (zmikronizowanych) i wymieszanych ze sobą w celu uzyskania niepowtarzalnego efektu graficznego na każdej z płytek. Warstwę ozdobną stanowi mieszanka odpowiednio zabarwionych na sucho granulatów, które są dozowane w taki sposób, aby utworzyć odpowiednio zaprogramowaną grafikę na powierzchni płytki. Na grafikę składają się odpowiednio ukierunkowane mieszanki barwionych granulatów, tworzących miękkie linie i pasy o delikatnych tonalnych przejściach.

Monoporoza to płytki ścienne o nasiąkliwości wodnej powyżej 10%, posiadające parametry zgodne z normą EN 14411. Ze względu na wysoki, w porównaniu do pozostałych grup asortymentowych, parametr nasiąkliwości nie pozwala na układanie ich w warunkach oddziaływania temperatur poniżej 0°C, zaś specyficzny dla tej grupy charakter szkliwa zabrania układania ich na podłodze.

Monokottura to płytki ceramiczne produkowane w technologii jednokrotnego wypalania przeznaczone do wykładania na podłodze. Posiadają parametry mrozoodporności, antypoślizgowości, a także odporności na ścieranie. Zawsze występują w wersji szkliwionej, dzięki czemu można nadawać im zróżnicowane wzory i grafiki. Posiadają parametry zgodne z normą EN 14411.

Klinkier jest to materiał ceramiczny zawdzięczający swoje właściwości i kolor obecności czerwonej gliny. Wypalany w wysokiej temperaturze uzyskuje wysoką odporność na obciążenia mechaniczne i mrozoodporność, co czyni go doskonałym wyborem w przypadku montażu w strefach wejściowych, holach i korytarzach, a także na tarasach, schodach, elewacjach, parapetach oraz ogrodzeniach. Produkowany w wersji szkliwionej oraz nieszkliwionej stanowi w większości przypadków pełny program wykończenia schodów, tarasów, balkonów i elewacji.

Płytki ceramiczne osiągają grubość średnio od 6 do 16 mm, dlatego też zaleca się, aby przed zakupem sprawdzić grubość produktu, którym jesteśmy zainteresowani.

W takiej łazience dominować będą jasne, naturalne barwy i materiały. Biel, drewno, kamień to podstawy stylu eco. Jeśli chodzi o dodatki, można tu puścić wodze fantazji. Ekologiczny styl podkreślą kwiatowe wzory i oszczędne dodatki. Warto pomyśleć o ekologicznej idei i spróbować wykorzystać lub odnowić stare meble, czy elementy wyposażenia. Pamiętajmy o ciepłym świetle, które podkreśli naturalne barwy.

Bardzo nowoczesny sposób na urządzanie wnętrza, charakteryzujący się geometrycznymi formami i wzorami, które znaleźć możemy na ścianach, czy podłogach. Meble mają prostą formę, dodatki mogą nawiązywać do geometrycznych odwołań. Często pomieszczenie jest spokojne i stonowane, a geometryczne, wyraźne wzory są w nim jedynym mocnym akcentem.

Wytworna i luksusowa, pełna blasku i przepychu. Stylowa łazienka glamour łączy w sobie różne trendy, przyjmując oblicza wnętrz klasycznych, pałacowych, ale również nowoczesnych. Planując aranżację łazienki w stylu glamour trzeba pamiętać o wyraźnych, zdecydowanych dodatkach, ale również o umiejętnym dopasowaniu wszystkich detali tak, by zachować jej odważny, oryginalny i wyjątkowy charakter.

To stosunkowo nowy styl, odwołujący się do wielkomiejskiego, nieco przemysłowego sposobu urządzania wnętrz. Charakterystyczna kolorystyka to szarości, biele, a nawet czerń. Dominują tu wyraźne faktury, nawiązujące często do betonu i kamienia. W pomieszczeniu znaleźć się muszą cegły, odsłonięte rury lub inne metalowe elementy. Łazienka będzie dość surowa, ale drewniane, czy wyraźne kolorystycznie dodatki złagodzą jej nieco chłodną formę.

Nazwa stylu mówi sama za siebie – dyskretna elegancja, delikatne zdobienia i harmonia. Klasycyzm czerpie swą siłę i piękno z przeszłości, nawiązując do tradycyjnej estetyki i umiaru. Jasne kolory przełamać tu można delikatnymi, spójnymi kolorystycznie, ale zdecydowanymi dekoracjami i fakturami – kwiatowymi i wyraźnymi wzorami. Wnętrze ma być eleganckie i ponadczasowe.

To styl, który cieszy się ogromną popularnością. Dlaczego? Bo jest tak uniwersalny, że łatwo dopasować do niego swoje ulubione dodatki. Cechy charakterystyczne łazienki urządzonej w tym stylu to przede wszystkim minimum dodatków, proste linie i idealnie uzupełniające się elementy wyposażenia. Planując minimalistyczną łazienkę warto pamiętać o delikatnych kolorach oraz gładkich powierzchniach.

Ciepłe i przytulne wnętrza, inspirowane wiejskimi, swojskimi chatami. W takich pomieszczeniach dużo jest drewna, odwołań do przeszłości i natury. Obok drewnianych i kamiennych dekoracji, królują tu jasne kolory. Łazienka w stylu rustykalnym odwołuje się do tradycyjnych wzorów i motywów, zachowując przytulny charakter.

Łazienka w tym stylu to odzwierciedlenie uwielbienia naturalnych kolorów, wyszukanego minimalizmu i umiejętnego połączenia materiałów, które daje nam natura. Z tego powodu najczęściej wykorzystywanymi surowcami są drewno i kamień, ale również beton. Kolorystyka w łazience urządzonej w tym stylu jest jasna, spokojna i ciepła – dominuje tu biel, drewno i naturalne tkaniny. To z pewnością propozycja dla osób, które szukają nowoczesnych rozwiązań.