Przez lata zmieniających się trendów wnętrzarskich przyzwyczailiśmy się do pewnych prawidłowości, m.in. do symetrycznego układania płytek, komponowania z nich określonych wzorów czy prób dopasowania kolorystycznego poszczególnych elementów podłogi. Wraz z zainteresowaniem projektantów ekologią, pojawiły się aranżacje nawiązujące do recyclingu, natury i tradycji. Znaczna część z nas znakomicie czuje się w otoczeniu przedmiotów bliskich środowisku, w kolorach ziemi i w pomieszczeniach inspirowanych przyrodą. Dla miłośników właśnie takich wnętrz zostały stworzone kolekcje płytek tonalnych.

Jak uzyskać najlepszy wygląd podłogi?

Natura nie znosi sztampy. W płytkach tonalnych również jej nie znajdziemy – widoczne różnice w grafice płytek  i ich  wybarwieniu powodują, że płytki o charakterze tonalnym ułożone w całość nie utworzą żadnego wzoru – co jest zamierzonym efektem, dzięki któremu pomieszczenie nabiera unikatowego charakteru. W związku z tym należy się wyzbyć tradycyjnego myślenia o ich układaniu. Płytki tonalne mogą idealnie odzwierciedlać wygląd drewna, kamienia, rdzy, patyny czy spękanej słońcem ziemi. Podobnie jak na podłodze pokrytej starymi deskami – chcąc uzyskać idealny efekt – nie szukajmy podobieństw i powtórzeń.

Mieszanie płytek z opakowań

Aby efekt był łudząco naturalny, MUSIMY wymieszać płytki z kilku (minimum 3) opakowań. Płytki tonalne powstają na bazie dużej grafiki – wzoru, z którego losowo są „wycinane” poszczególne fragmenty i przenoszone na kafle. Stąd ich zróżnicowanie, które jest jednak konieczne do osiągnięcia właściwego efektu na podłodze.

Próbne ułożenie

Tonalność płytek polega m.in. na tym, że nie jesteśmy w stanie dokładnie przewidzieć efektu końcowego – podłoga pokrywana nimi zawsze jest unikatowa. Przed przyklejeniem kafli warto próbnie je ułożyć na suchej jeszcze powierzchni, by sprawdzić potencjalny wygląd podłogi. W tym przypadku możemy się również przekonać, jak prezentują się płytki brane i układane kolejno z jednego opakowania, a jaki efekt uzyskuje się, mieszając je.

Brak symetrii

Płytki tonalne nie tworzą wzorów. Nie mają też znaczników ułatwiających ich układanie. Dzięki temu każdy może w pewnym stopniu sam zadecydować o efekcie końcowym. Nie szukajmy prawidłowości tam, gdzie nie powinno ich być – rysunek słojów na desce, brukowana kamienna uliczka czy gliniana droga w kolorze ochry – są zawsze nieregularne i za każdym razem inne. Zwolennikom stylu eko zależy na możliwie najwierniejszym odwzorowaniu natury. Płytki tonalne służą właśnie temu celowi.

Poniżej kilka przykładów wspaniałych efektów, jakie można uzyskać, prawidłowo układając płytki tonalne i stosując się do powyższych zasad

Świetny przykład płytki tonalnej, która musi jednakże być potraktowana z wyczuciem, jeżeli efekt ma być wiarygodny. Styl rustykalny, czyli charakterystyczny, wiejski, ludowy a często nieokrzesany. W ceramicznym wydaniu cechy te podkreślane są przez matową, nieodbijającą światła powierzchnię, bogatą w spękania i sęki. W ten sposób prezentuje ona mocny, nadszarpnięty czasem charakter – jeszcze bardziej wyrazisty i realistyczny.
Ułożenie płytek daje tu piękne złudzenie podłogi z piaskowca. W tym przypadku należy wystrzegać się tendencji do tworzenia wzorów. Naturalne, charakterystyczne dla piaskowca, smugi mogą kusić, aby próbować je „łączyć”, tworząc wzór. To błąd! Naturalnie wygląda on tylko w postaci nieregularnych, przypadkowych linii.
Zależnie od wybarwienia płytki, daje ona złudzenie naturalnej gruntowej drogi (kolor grys), kamienia lub betonowej nawierzchni (kolor beige). W przypadku tych kafli wymieszanie ich pozwala uniknąć powstawania ciemniejszych i jaśniejszych plam na większej powierzchni.
Płytki tonalne inne niż wszystkie. Ich wzór przywodzi na myśl ciepło rozgrzanej, pustynnej doliny Coachella. Stonowane kolory gliny, grafitu i antracytu zostały przełamane odcieniami indygo, wtrąceniami połyskujących skalnych ziaren. W połączeniu z delikatną strukturą betonu dodasz wyjątkowego wyrazu autorskiej aranżacji. Przy układaniu tego rodzaju płytek wydaje się konieczne zastosowanie naprzemiennego ułożenia (jak na zdjęciu powyżej) lub niezwykle staranne przemieszanie elementów z poszczególnych opakowań, aby uniknąć ułożenia płytek o podobnym wzorze tuż obok siebie, co daje nienaturalny efekt.